Terwijl ik haastig naar mijn voordeur liep, besefte ik dat ik nog maar vijftien minuten over had. Ik ging snel naar het open raam zodra ik dacht dat niemand keek.
Ik was blij dat er geen buren aan het observeren waren toen ik over de vensterbank gluurde.
Hun woonkamer was hetzelfde als alle andere. Mike stond met zijn rug naar me toe terwijl hij een dure camera vasthield.
Met een subtiele glimlach draaide Jill zich naar hem toe. Mijn aandacht werd getrokken door een korte beweging aan de rand van de kamer. Mike had mijn volledige aandacht.
Zijn vrouw riep: “Er is iemand!,” toen onze blikken elkaar kruisten, en ik hapte naar adem. Er kijkt iemand naar binnen!
Nee, nee, nee! Dacht ik. Dit is niet mogelijk!
Met mijn hart bonzend, haastte ik me terug naar mijn huis en sloot de deur. Wat ging er door mijn hoofd? Ik gluurde hun huis binnen, maar waarom?
Had ik hen beledigd? Ik dacht dat ze de politie zouden bellen.
De stilte werd de volgende dag doorbroken door een klop op mijn deur. Een blik door het spionnetje deed mijn maag omdraaien.
Het was Mike. Hij haalde een foto uit een envelop die hij vasthield. Mijn foto. “Wil je uitleggen?” vroeg hij, schijnbaar geamuseerd.
Beschaamd gaf ik het toe. Tot mijn verbazing glimlachte Mike en nodigde me uit om op bezoek te komen, waarbij hij verklaarde dat hij elke dag van Jill houdt door haar foto te maken.
Ik waardeerde hun vertederende gewoonte en keek na die dag nooit meer uit het raam.