Een stiefouder kan een goede of slechte toevoeging aan een huishouden zijn.
De mijne was absoluut het laatste!
Achter mijn vaders rug om probeerde ze elke herinnering aan mijn overleden moeder uit te wissen, maar ik doorzag haar intenties.
Ik bedacht een sluwe plan dat ervoor zorgde dat ze haar ware aard liet zien!
Nadat mama was overleden, bleef papa niet lang alleen.
In het begin vond ik het, Jillian, prima; iedereen verdient geluk, toch?
Maar toen kwam Marlene.
Haar intrede in ons leven was als een wervelwind die alles overhoop gooide!
Het leek alsof haar focus vooral lag op alles wat papa aan mijn overleden moeder herinnerde.
En daar trok ik de grens.
Ik wil niet overkomen als verwend, want ik had er oprecht vrede mee dat hij hertrouwde.
Maar dat veranderde toen zijn nieuwe vrouw begon mijn moeders spullen TE VERNIETIGEN!
Het begon subtiel.
Foto’s van mama verdwenen uit de woonkamer, wat betekende dat ze die had weggehaald.
Haar favoriete deken, die ze om ons heen sloeg tijdens koude winternachten, werd bevlekt met rode wijn.
Maar het laatste strohalm voor mij was mama’s trouwring – Marlene beweerde dat die “kwijt” was.
Op een middag kwam ik vroeger dan gewoonlijk thuis.
Het geluid van voortdurend schrobben trok me naar de woonkamer.
Mijn ogen werden groot en MIJN HART ZAKTE in mijn borst toen ik de scène voor me zag!
Fragmenten van een bekende keramische vaas lagen verspreid op de vloer naast Marlene.
Mijn stiefmoeder veegde nonchalant de plek schoon terwijl ze voor zichzelf neuriede.
“ZIJN DAT MIJN MOEDERS ASRESTANTEN?” vroeg ik geschokt toen ik de overblijfselen zag van wat vroeger de glazen vaas was die mama’s urn bevatte.
Marlene keek op, haar uitdrukking onleesbaar.
“Oh, haar urn viel gewoon van de plank.
Gelukkig heeft het mijn nieuwe tapijt niet verpest,” antwoordde ze.
Ze sprak alsof het over een willekeurige overlast ging en niet over de resten van mijn overleden moeder.
Wat mijn bloed ECHT liet koken, was dat ze deze keer duidelijk was over haar bedoelingen.
ZE HAD EEN GLIMLACH op haar gezicht terwijl ze me aankeek!
Ik was ZO WOEDEND!
Maar ik zei niets en ging rechtstreeks naar mijn kamer.
Wat me het meest frustreerde, was dat mijn vader schijnbaar niets doorhad van de daden van zijn nieuwe vrouw.
Of hij was in ontkenning en wanhopig om opnieuw te trouwen.
Misschien was hij een van die mensen die niet lang alleen konden zijn.
Mensen die zich haastten naar de volgende persoon zodat ze niet geconfronteerd hoefden te worden met hun verdriet.
Wat de reden ook was, ik kon niet met mijn vader praten sinds mama was overleden.
Ik wist dat hij zou denken dat ik in opstand kwam tegen zijn hertrouwen.
Liggend op mijn bed die avond kon ik Marlenes glimlach niet uit mijn hoofd zetten en het wakkerde een vuur in mij aan!
Ik besefte dat ik haar gedrag niet langer kon laten passeren en dat ik zelf moest ingrijpen.
Diezelfde nacht bedacht ik een sluw plan.
Ik dacht dat als Marlene kon doen alsof er ongelukken gebeurden, ik dat ook kon!
Maar dit keer zwoer ik dat degene die zou lijden, niet ik zou zijn!
De volgende dag deed ik alsof alles goed was tussen mijn stiefmoeder en mij.
Ik bracht een grote doos mee, goed verzegeld en indrukwekkend, en beweerde dat het de laatste bezittingen van mama bevatte.
Ik gaf hem aan Marlene en vroeg haar:
“Zou je deze doos alsjeblieft veilig kunnen houden?
Ik zou het aan mijn vader vragen, maar hij kan vergeetachtig zijn en hem kwijtraken.
Zorg er alsjeblieft goed voor, het betekent veel voor me.”
Ik zag verwarring in haar ogen flitsen, maar ze nam de doos en beloofde erop te letten.
Die nacht lag ik in bed en bedacht het “mysterieuze lot” van de doos.
De volgende ochtend werd ik wakker van Marlene die het middelpunt van chaos was!
De vrouw was in paniek en schreeuwde.
Ze liep heen en weer, tilde stoelen op, keek onder tafels en zocht overal!
Ik kwam binnen toen ze aan het mopperen was in de keuken.
“Ik kan mijn favoriete cashmere truien, mijn iPad en andere waardevolle spullen niet vinden!”
Toen ik mijn vader zag binnenkomen, gebaarde ik hem om even stil te blijven en te luisteren.
“Waar heb je ze voor het laatst gezien?” vroeg ik.
“Ik weet het niet, ze lagen overal in huis,” antwoordde ze gefrustreerd.
“Nou, je hoeft je niet zo druk te maken.
Kalmeer en vertel me wat er met de doos is gebeurd die ik je gisteren heb gegeven?”
Ik verlegde haar focus.
“Een doos?
Wat heeft dat ermee te maken aangezien jij zei dat het van je moeder was!?”
Marlene’s stem was schel, paniek sijpelde in elke zin.
“Dat zei ik inderdaad!
Dus, wat is er gebeurd met de doos?” vroeg ik, terwijl ik mijn stem kalm hield.
“Ik… ik liet hem per ongeluk in de gootsteen vallen toen ik gisteren de afwas deed,” begon ze te verklaren.
“Ik zette hem op de drempel zodat ik niet zou vergeten hem naar de garage te brengen om daar te verstoppen,” babbelde ze verder.
“Maar toen ik terugkwam, was hij weg…
Misschien heeft iemand hem gestolen.”
Marlene besloot, geïrriteerd en gefrustreerd.
“Interessant,” mijmerde ik en sloeg mijn armen over elkaar.
“De doos met mijn moeders laatste bezittingen verdwijnt per ongeluk, net als haar foto’s, net als haar as.
Je deed het expres, nietwaar?!”
Ze keek schuldig, voordat haar uitdrukking veranderde in ergernis.
Ze reageerde en luchtte haar frustratie:
“Ik snap niet waarom je doorgaat over je dode moeder.
Ze is WEG, dus haar spullen zouden dat ook moeten zijn!”
Ik bleef kalm omdat ik wist dat mijn vader in het geheim meeluisterde, en ik zei:
“Nou, je geeft tenminste toe wat je hebt gedaan met mijn moeders spullen.
De doos was een test.”
“De spullen waarvan jij dacht dat ze waren verdwenen, heb ik in de doos gedaan,” informeerde ik haar.
“Ik wilde zien wat je ermee zou doen als je dacht dat het de kostbaarste bezittingen van mijn moeder waren.”
“Hoe DURF je aan mijn spullen te zitten!” Marlene ontplofte.
“Ik zal het je vader vertellen, en hij zal aan mijn kant staan omdat ik nu zijn vrouw ben, niet die oude heks die jij je moeder noemt!”
Haar mond schuimde bijna op dit punt!
“Terwijl jij op de universiteit zit, zorg ik voor je vader en dit huis!
Hij zal mij geloven, niet jou, wat je ook zegt!”
Dat was haar fout en de laatste nagel aan de doodskist voor mijn vader.
Hij stapte de keuken in, zijn gezicht vol ongeloof en verraad.
De waarheid over Marlenes karakter en haar gebrek aan respect voor alles wat niet van haar was, werd duidelijker dan ooit.
Daar stond ze, met open mond naar ons kijkend, haar favoriete spullen waren verdwenen, net zoals die van mijn moeder.
En daarmee verdween haar plek in ons huis.
Papa had nog geen woord gezegd, maar de blik die hij me gaf, zei alles.
“Ik wilde alleen maar dat je het zou begrijpen, papa,” zei ik zachtjes.
“Ik wilde dat je het zou zien.”
Hij knikte en sloeg een arm om mijn schouders.
We zagen hoe Marlene probeerde te redden wat ze kon.
Het was een harde les, maar noodzakelijk.
Mijn vader scheidde van haar en ze moest het verwoeste huwelijk verlaten zonder haar favoriete spullen.
Later ontdekten we dat ze de doos in een container had gegooid die diezelfde ochtend werd opgehaald.
Mama’s herinnering, en wat ze had achtergelaten, verdiende dat respect – tenminste van degenen die beweerden om haar te geven.
Papa en ik gingen daarna naar therapie zodat we beiden ons verlies goed konden verwerken.