In januari 2015 was het buiten koud, dus maakten Bret Winingar en zijn zoon Zach een motorrit door het landschap van Arkansas.
Ze zagen onverwacht een dierenkooi langs de weg, verborgen achter struiken.
Ze stopten hun motoren en keken beter omdat ze nieuwsgierig waren.
Bret en Zach zagen dat de bovenkant van de draagkooi volledig was weggevreten.
Het leek erop dat wat erin zat, wanhopig probeerde eruit te komen.
Ze waren niet voorbereid op wat ze zouden ontdekken.
Bret Winingar en zijn zoon reden op een mooie januariochtend met de motor langs de weg.
Vader en zoon reden door een landelijk gebied ten oosten van Little Rock, Arkansas. Onderweg zagen ze een kist in de struiken.
Er werd hun gezegd om van hun motor af te stappen en in de kist te kijken.
Wat ze daarin ontdekten, was zowel verschrikkelijk als verontrustend.
Bret en Zach zagen dat de bovenkant van de draagkooi volledig was weggevreten. Het leek erop dat wat erin zat, wanhopig probeerde eruit te komen.
Toen ze de kist openden, strompelde een grote zwarte hond naar buiten, die alleen maar uit huid en botten bestond.
De hond had overal in de kist gepoept, en het rook “zo sterk naar dood dat we het niet konden verdragen, zelfs niet met de wind in onze rug. Zijn witte poten waren bruin gekleurd door zijn eigen uitwerpselen.”
Deze arme hond had daar heel lang gezeten. Omdat hij vastzat in de plastic doos, had hij sneden en krassen over zijn hele lichaam.
Ze moesten de hond achterlaten toen ze met de motor waren en Zachs truck en wat eten snel moesten ophalen. Ze hoopten dat hij nog op het veld zou zijn bij hun terugkeer.
Hij was er nog steeds en wachtte.
Bret schreef op zijn blog: “Ik was er zeker van dat het te laat was.
Maar toen hoorde ik een bijna onhoorbaar gegrom en dacht: ‘Als je genoeg kracht hebt om te grommen, heb je genoeg kracht om te leven,’ en we laadden hem op de achterbank van Zachs truck en gingen naar huis.”
Hun dankbare hond heette “Charlie Bravo” en verwijst naar de Honda CB-motoren die ze op die verschrikkelijke dag reden.
Bret en zijn familie brachten Charlie naar de dierenarts, nadat ze hem een bad hadden gegeven, wat hij echt nodig had.
Zijn nagels waren zo lang dat ze in zijn poten groeiden.
Hij kon nauwelijks lopen omdat het hem veel pijn deed.
Toen Charlie werd gevonden, dachten de artsen dat hij ongeveer 8 maanden oud was.
Bret wilde Charlie niet houden, omdat hij al meerdere honden had.
Maar toen Charlie beter werd en zijn geweldige persoonlijkheid toonde, werden Bret en zijn familie verliefd op hem en konden ze het niet verdragen hem op te geven.
“Door de grenzen te verleggen, heeft Charlie’s verhaal op veel manieren blijvende indrukken achtergelaten,” deelt Bret mee.
“Charlie werd met huid en botten in zijn kooi achtergelaten toen we hem vonden.
Voor ons is die kooi een metafoor voor elke persoon die in een gevangenis leeft die hij zichzelf heeft opgelegd.
“Het kan een doodlopende baan zijn, een gewelddadige relatie, een afhankelijkheid van chemicaliën of alcohol of de meest beperkende van allemaal, de angst voor het onbekende.
Charlie ziet er vandaag lief, gelukkig en mooi uit. Met een beetje hulp kunnen wij dat ook, vertelt hij ons.
De familie Winingar ontving talloze donaties om Charlie’s ziekenhuisrekeningen te betalen, nadat zijn verhaal op Facebook werd gedeeld.
Vanwege de grote hoeveelheid ontvangen giften schonk de familie het extra geld aan dierenasiels in de omgeving.
Charlie zal nooit meer alleen gelaten of vergeten worden.
Deel alsjeblieft Charlie’s geweldige reis met je vrienden en familie!