Ik ben 75 jaar en heb onlangs mijn eerste tattoo laten zetten. Het is iets wat ik altijd al heb gewild.
Toen mijn dochter het zag, riep ze uit: “Mam, waar dacht je in hemelsnaam aan? Op jouw leeftijd een tattoo nemen is niet alleen ongepast, het is ronduit beschamend.
Je hoort een waardige grootmoeder te zijn, geen opstandige tiener. Het ziet er belachelijk uit en mensen zullen je uitlachen.”
Haar harde woorden sneden diep en lieten me gekwetst en onzeker over mijn beslissing.
Deze tattoo was een levenslange droom, en ik dacht dat ik op mijn 75e vrij zou zijn van het oordeel van anderen.
Ik geloofde dat ik eindelijk iets voor mezelf kon doen zonder me zorgen te maken over wat anderen ervan zouden denken.
Maar de reactie van mijn dochter heeft me aan mijn keuze doen twijfelen en of ik een fout heb gemaakt.
Nu zit ik met het dilemma of ik mijn tattoo moet betreuren en overwegen om deze te laten verwijderen, of het te omarmen als een deel van wie ik ben.
Ik vraag me af of ik de mening van mijn dochter mijn geluk moet laten beïnvloeden, of dat ik trouw moet blijven aan mijn beslissing en trots mijn nieuwe tattoo moet tonen.
Heeft iemand anders soortgelijke harde kritiek van geliefden ervaren? Hoe ben je ermee omgegaan?
Is het beter om je eigen geluk voorop te stellen, zelfs als dit tegen de verwachtingen van degenen om je heen ingaat?