Toen de bouwploeg van mijn buurman begon mijn oprit zonder toestemming te gebruiken, dacht ik dat ik het als een redelijk volwassene kon aanpakken.
Maar na weken van frustratie en disrespect realiseerde ik me dat het tijd was om Dave een les te leren die hij nooit zou vergeten — een les die onze relatie voor altijd zou veranderen.
Ik werd om 5 uur ’s ochtends wakker, mijn hoofd al bonzend. Weer een dag van jongleren met kinderen, werk en die verdomde bouwploeg van Dave. Ik sleurde mezelf uit bed, probeer Emma niet wakker te maken. Dat meisje had haar slaap nodig, vooral met al die herrie de laatste tijd.
In de keuken zette ik de koffiemachine aan. Het borrelende geluid was muziek in mijn oren. Ik leunde tegen het aanrecht, sloot even mijn ogen.
“Moeder?” Tyler’s stem maakte me schrikken. “Waarom ben je zo vroeg op?”
Ik zuchtte. “Proberen Dave’s ploeg voor te zijn, schat. Ga weer terug naar bed.”
Hij wreef in zijn ogen, schudde zijn hoofd. “Nee, ik ben nu wakker. Wil je hulp bij het ontbijt?”
Ik glimlachte, dankbaar voor het gezelschap. We werkten in comfortabele stilte, de geur van pannenkoeken vulde de lucht. Toen ik de laatste omdraaide, hoorde ik het gerommel van een motor buiten.
“Je moet me voor de gek houden,” mompelde ik, terwijl ik naar het raam snelde. Inderdaad, een enorme vrachtwagen reed de oprit op.
Tyler keek over mijn schouder. “Weer? Moeder, je moet iets doen.”
Ik knikte, terwijl de woede in me opborrelde. “Oh, dat ga ik. Kijk goed naar de pannenkoeken, oké?”
Ik stormde naar buiten, zonder me om te kleden. Dave was de vrachtwagen aan het aansteken, zwaaiend met zijn armen als een of andere demente verkeersagent.
“Dave!” riep ik. Hij draaide zich om, zijn gezicht viel weg toen hij mij zag. “Wat in hemelsnaam denk je te doen?”
Hij had de brutaliteit om verward te kijken. “Goedemorgen, Sarah. We zijn gewoon begonnen voor de dag.”
“Op mijn eigendom?” Ik gebaarde wild naar de vrachtwagen. “Dit is mijn oprit, Dave. Hoe moet ik naar mijn werk?”
Hij haalde zijn schouders op. “Het is maar een paar uur. Kun je niet op straat parkeren?”
Ik voelde mijn oog trillen. “Nee, Dave, dat kan ik niet. Dit is mijn eigendom. Je kunt het niet gewoon gebruiken wanneer je maar wilt.”
“Kom op, Sarah. Wees niet moeilijk. Het is maar een tijdje.”
“Moelijk?” Ik stapte dichterbij, mijn stem laag. “Ik laat je zien wat moeilijk is als je deze vrachtwagen nu niet verplaatst.”
Dave hield zijn handen omhoog. “Oké, oké. Geen reden om je op te winden. Mike, achteruit!”
De vrachtwagen reed langzaam achteruit, en ik keek toe totdat hij helemaal van mijn eigendom af was. Dave draaide zich naar mij toe, met een geforceerde glimlach op zijn gezicht.
“Blij nu?”
Ik keek hem boos aan. “Dit mag niet weer gebeuren! Ik meen het.”
Toen ik me omdraaide om weer naar binnen te gaan, hoorde ik hem mompelen, “Dramaqueen.”
De rest van de ochtend bleef ik woedend. Tegen de tijd dat ik de kinderen op school had gezet en mezelf naar het werk had gebracht, was ik uitgeput. Mijn baas, Linda, merkte het meteen op toen ik binnenkwam.
“Rough morning?” vroeg ze, terwijl ze haar wenkbrauw optrok.
Ik zakte in mijn stoel. “Je hebt geen idee. De bouwploeg van mijn buurman blokkeert voortdurend mijn oprit.”
Linda fronste. “Dat is niet eerlijk. Heb je met hem gepraat?”
“Elke dag,” zuchtte ik. “Hij lijkt het gewoon niet te interesseren.”
Ze gaf me een bemoedigende klop op mijn schouder. “Nou, laat het je werk niet beïnvloeden. We hebben volgende week die grote presentatie.”
Ik knikte, probeerde me op het computerscherm te concentreren. Maar ik kon alleen maar denken aan wat ik thuis zou aantreffen.
Inderdaad, toen ik die avond thuiskwam, stonden er twee enorme vrachtwagens over mijn oprit geparkeerd. Ik zat in mijn auto, de stuurkolom zo hard vasthoudend dat mijn knokkels wit werden.
“Moeder?” Emma’s stem kwam uit de achterbank. “Gaat het?”
Ik haalde diep adem, forceerde een glimlach. “Het gaat wel, schat. Gewoon… gefrustreerd.”
We kwamen naar binnen, terwijl we ons tussen de vrachtwagens door wurmden. Ik was net van plan om te beginnen met het avondeten toen er op de deur werd geklopt. Het was Dave, die zelfvoldaan leek.
“Sarah, de ploeg moet die vrachtwagens ’s nachts laten staan. Dat is geen probleem, toch?”
Ik staarde hem aan, sprakeloos voor een moment. Toen brak er iets in mij.
“Geen probleem? Meen je dit, Dave? Je blokkeert mijn oprit al weken, en nu wil je ze ’s nachts laten staan?”
Hij keek verbaasd. “Het is maar één nacht. Wees niet zo —”
“Als je nog één keer ‘moeilijk’ zegt, zweer ik dat ik je….”
Hij hield zijn handen omhoog. “Oké, oké. Kalmeer. Het is niet zo’n big deal.”
Ik lachte, een harde lach. “Niet zo’n big deal voor jou misschien. Maar ik heb drie kinderen en een baan waar ik naartoe moet. Dit stopt nu.”
Dave’s gezicht verharde. “Kijk, Sarah, ik probeer gewoon een goede buur te zijn. Maar als je zo gaat doen…”
“Buurschap?” onderbrak ik hem. “Buurschap zou zijn om te vragen voordat je het eigendom van iemand anders gebruikt. Buurschap zou zijn om grenzen te respecteren. Dit? Dit is gewoon egoïstisch.”
Hij opende zijn mond om te protesteren, maar ik sloeg de deur in zijn gezicht dicht. Ik leunde tegen de deur, ademend met moeite.
De volgende ochtend werd ik nog eerder wakker dan normaal. Met Jason’s hulp manoeuvreerde ik mijn auto in de perfecte positie, waardoor de toegang tot de oprit volledig geblokkeerd was.
“Ben je hier zeker van, mama?” vroeg Jason, bezorgd fronsend.
Ik knikte, me een beetje schuldig voelend, maar vooral vastbesloten om een punt te maken. “Soms moet je vuur met vuur bestrijden, schat.”
Toen ik me in de Uber nestelde, trilde mijn telefoon. Het was Dave.
“Sarah, wat in hemelsnaam? Verplaats je auto!”
Ik negeerde het, met een kleine glimlach op mijn lippen. Laat hem maar eens zien hoe het voelt.
Gedurende de dag bleven de oproepen en sms’jes komen. Elk met meer paniek dan de vorige. Tegen de lunch begon ik me bijna slecht te voelen. Bijna.
Toen ik die avond thuiskwam, stond Dave te wachten, zijn gezicht rood van woede.
“Wat voor stunt was dat?” explodeerde hij zodra ik uit de Uber stapte.
Ik trok een wenkbrauw op. “Stunt? Ik parkeerde gewoon op mijn eigen oprit, Dave. Is dat niet waar opritten voor zijn?”
Hij stamelde. “Maar… maar je wist dat we toegang nodig hadden! Je hebt me een hele dag werk gekost!”
“Grappig,” zei ik, mijn stem koud. “Dat is precies wat jij me al weken aandoet.”
Dave’s woede zakte iets af. “Kom op, Sarah. Het is niet hetzelfde.”
“Is het niet?” daagde ik hem uit. “Je gebruikt mijn eigendom zonder te vragen, blokkeert mijn toegang, en verwacht dat ik het gewoon accepteer. Hoe is dit dan anders?”
Hij opende zijn mond, en sloot hem weer. Voor een keer leek Dave sprakeloos.
Ik verzachtte mijn toon een beetje. “Kijk, Dave. Ik begrijp dat je renovaties aan het doen bent. Dat is prima. Maar je kunt niet gewoon aannemen dat je mijn eigendom kunt gebruiken wanneer je maar wilt. Het is respectloos en inconsiderate.”
Dave trok zijn helm van zijn hoofd af, zuchtend. “Ik… ik denk dat ik het niet zo had bekeken.”
“Dat blijkt,” zei ik. “Dus, kunnen we het erover eens worden dat je vanaf nu je voertuigen van mijn eigendom houdt, tenzij je eerst vraagt?”
Hij knikte aarzelend. “Ja, goed, oké, ik had meer attent moeten zijn.”
Toen ik de volgende avond thuiskwam, was het niet Dave die op me wachtte. Het was een man die ik niet herkende, in een overall en met een bezorgde uitstraling.
“Mevrouw J—?” vroeg hij toen ik naderde. “Ik ben Mike, de voorman van Dave’s project. Ik wilde me persoonlijk verontschuldigen voor het ongemak dat we je hebben bezorgd.”
Ik was even verbaasd. “Oh. Eh, bedankt, Mike. Maar zou Dave niet degene moeten zijn die zich verontschuldigt?”
Mike grijnsde. “Ja, nou… Dave is niet altijd de beste in het toegeven van fouten. Maar ik wil je laten weten dat het niet nog eens zal gebeuren. Sterker nog, als je ons de kans geeft, zouden we het graag goedmaken.”
Ik trok een wenkbrauw op. “Hoe dan?”
“We hebben opgemerkt dat je oprit wat reparatie kan gebruiken,” zei Mike. “Als je het goed vindt, zouden we die graag voor je opnieuw bestraten. Gratis, natuurlijk.”
Ik was even sprakeloos. Toen knikte ik langzaam. “Dat… dat zou geweldig zijn, Mike. Dank je.”
Hij glimlachte, opluchting duidelijk op zijn gezicht. “Geweldig. We beginnen morgen, als dat voor jou uitkomt. En ik beloof je, we parkeren al onze voertuigen op straat.”
De volgende weken waren verrassend rustig. Zoals beloofd, bleef Mike en zijn ploeg van mijn eigendom af, en mijn oprit zag er beter uit dan ooit.
En voor het eerst in maanden had ik het gevoel dat we misschien echt op weg waren om goede buren van elkaar te worden op onze straat. Het was een lange, frustrerende reis geweest, maar misschien, heel misschien, was het het waard aan het einde.
Wat zou jij hebben gedaan? Als je van dit verhaal genoten hebt, hier is een ander verhaal over een man die zijn appartement verhuurde aan een lief oud stel, maar toen ze verhuisden, was hij geschokt toen hij ontdekte wat ze met de plek hadden gedaan.
Dit werk is geïnspireerd door echte gebeurtenissen en mensen, maar is gefictionaliseerd voor creatieve doeleinden. Namen, karakters en details zijn veranderd om de privacy te beschermen en het verhaal te verbeteren.
Elke gelijkenis met werkelijke personen, levend of dood, of werkelijke gebeurtenissen is puur toevallig en niet bedoeld door de auteur.
De auteur en uitgever doen geen claims over de nauwkeurigheid van de gebeurtenissen of de weergave van de personages en zijn niet aansprakelijk voor enige misinterpretatie.
Dit verhaal wordt “as is” geleverd, en de meningen die worden geuit zijn die van de personages en weerspiegelen niet de opvattingen van de auteur of de uitgever.