Mijn dochter wilde een designer-promjurk die ik me niet kon veroorloven en wees de jurk die ik voor haar had gemaakt af, en noemde me waardeloos.
Ik hou van mijn dochter en ik wil het beste voor haar. Ik wilde dat ze een beter leven, een beter begin dan ik had, zou krijgen, en ik denk dat ik daarin geslaagd ben, ook al is ze het daar waarschijnlijk niet mee eens.
Mijn man en ik zijn gescheiden toen ze negen was. Hij verliet me voor een rijke, oudere vrouw, dus heb ik mijn Hannah alleen opgevoed. Mijn ex-man haalt haar elk ander weekend op en brengt haar naar een luxe leven dat ik niet kan bieden.
Het is niet makkelijk om daarmee te concurreren en eerlijk gezegd probeer ik het ook niet. De situatie escaleerde in haar eindexamenjaar toen ze me vertelde dat ze een bepaalde promjurk van een bekende ontwerper wilde – iets dat meer dan drie keer mijn bescheiden salaris zou kosten.
Natuurlijk zei ik nee. Ik legde uit dat we zoiets niet konden veroorloven, maar beloofde haar dat ik een jurk zou maken die net zo mooi zou zijn, een unieke jurk die niemand anders zou hebben.
Ze keek zuur en mompelde dat ze misschien maar bij haar vader en Rita (zijn nieuwe vrouw) moest gaan wonen.
De volgende dag kwam ik thuis met verschillende stofstaaltjes en toonde ze aan Hannah. Haar beste vriendin Amy was erbij, en zij vond de stofstaaltjes en de ideeën die ik liet zien geweldig. Maar mijn dochter was niet onder de indruk.
“Dat gaat er vies uitzien, mam!” schreeuwde ze, terwijl ze de tekeningen op de vloer gooide, “Dat is STOM!”
“Hun,” zei ik, “Ik heb het gebaseerd op een jurk die Audrey Hepburn droeg, het is retro en elegant!” Retro is cool, toch?”
Amy knikte enthousiast, maar Hannah schreeuwde: “Retro is cool, maar dit is gewoon VIES!” Ze stormde weg en ik hoorde haar snikken aan de telefoon tegen haar vader. Amy gaf me een knuffel voordat ze wegging.
Ze is een lief meisje, en ze heeft het moeilijk sinds haar moeder is overleden. Ze fluisterde tegen me: “Maak je geen zorgen, Hannah komt wel bij je terug!”
En dat deed ze, een beetje. Ze liet me haar opmeten voor de jurk en ze maakte niet al te veel opmerkingen toen ze hem voor de eerste keer aantrok. Helaas duurde haar bereidheid niet lang. Een week later kwam ze thuis en gooide een folder naar me toe.
Ik pakte de folder op en las de folder die de prom, de datum en het thema aankondigde. Onderaan, in vette letters, stond: “Prijs voor Meest Originele Promjurk!”
“Lees dat!” schreeuwde ze, “Beste originele promjurk!”
“Hannah, de jouwe zal helemaal origineel zijn! Niemand anders zal er een hebben zoals die van jou…” wees ik aan.
“Origineel betekent niet waardeloos en zelfgemaakt,” schreeuwde ze, “Ik bel papa, en HIJ koopt me een fatsoenlijke promjurk. Hij is geen waardeloze loser zoals JIJ!”
Ik geef toe dat ik aan die keukentafel ging zitten en mijn ogen uit mijn hoofd heb gehuild. Ik had mijn hart in die jurk gestoken, en nu zou hij nooit gedragen worden. Ik huilde nog steeds toen Hannah wegliep, aankondigend dat ze met haar vader ging winkelen.
Ik keek naar de lichtblauwe satijnen jurk die ik had gemaakt, met de honderden parels van verschillende maten die schitterden op de brede rok, het slanke lijfje met de ronde halslijn. Het was zo mooi. Ik had nog nooit iets zo moois gedragen.
Drie uur later was Hannah terug, met verschillende grote boodschappentassen met de logo’s van dure boetieks. Ze glimlachte triomfantelijk naar me: “Ik heb de PERFECTE jurk,” zei ze, “Geen dank aan jou!”
Iets wat je als waardeloos afwijst, kan wel eens iemands grootste schat worden.
Een beetje later arriveerde Amy en begroette me voordat ze de trap op rende om Hannah’s ‘perfecte jurk’ te zien. Ik zuchtte en keek naar de blauwe jurk. “Ik ga hem afmaken,” zei ik tegen mezelf, “Ook al wil ze hem niet.”
En zo ging ik zitten met de jurk op mijn schoot. Glanzend zilver en blauw, en begon voorzichtig de zoom te naaien met de kleinste steekjes. Ik was net klaar toen Amy naar beneden kwam. “Oh,” zei ze ademloos, “Is dat de jurk die je hebt gemaakt?”
Ik glimlachte en schudde de jurk uit zodat Amy hem kon zien. “Ja, wat vind je ervan?” vroeg ik.
Amy stapte dichterbij en raakte de geplooide, parelversierde rok aan. “Het is het mooiste wat ik ooit heb gezien,” fluisterde ze, “Ik wou…” Ze schudde haar hoofd en tranen vulden haar ogen.
“Amy,” zei ik, “Wat is er aan de hand?”
Amy fluisterde: “Ik wou dat mijn moeder me een jurk zoals die had kunnen maken.”
“Amy, ik zou trots zijn als jij deze jurk droeg,” zei ik tegen haar, en ineens omhelsde ze me en snikte. Amy trok de jurk aan en hij zat als een droom. “Je hebt alleen nog de schoenen nodig,” zei ik, “En dan ben je een vision!”
Op promavond kwam Hannah beneden in een verfijnde rode fluwelen jurk die ik vond te veel huid blootgaf en haar kleur niet flatteerde. Ze droeg een duur paar zeer hoge hakken en had een met pailletten bedekte rode tas bij zich.
Ze zag er mooi uit, maar de jurk was te ‘oud’ voor haar, hoewel ik dat niet tegen haar zei. Ik vertelde haar dat ze er prachtig uitzag en ze antwoordde koel: “Geen dank aan jou!”
Een paar minuten later kwamen Amy en haar date, samen met Hannah’s date. Amy was een etherische verschijning, en ze straalde van geluk. “Jij draagt DAT?” vroeg Hannah minachtend, “SERIEUS?”
Amy glimlachte gelukkig. “Ja, en ik hou ervan!”
“Je bent soms echt een nerd, Amy Loften!” schreeuwde Hannah, en na wat poseren voor foto’s vertrokken ze allemaal. Ik zette de tv aan en keek naar mijn favoriete show, daarna had ik diner. Ik bleef aan Hannah denken en hoopte dat ze een magische avond zou hebben om te onthouden.
Ik lag in bed te lezen toen ik iets na middernacht de voordeur hoorde opengaan. Even later hoorde ik een klop op mijn slaapkamerdeur. “Kom binnen!” riep ik, en Hannah kwam binnen.
Ze had duidelijk gehuild, en al haar zorgvuldig aangebrachte make-up had haar wangen bevlekt. Ze droeg de glinsterende schoenen aan hun kwetsbare bandjes.
“Moeder,” fluisterde ze, “Kan ik met je praten?”
“Natuurlijk, schat! Wat is er gebeurd? Ben je oké?” vroeg ik, bezorgd.
Hannah snelde naar het bed en in mijn armen. Ze begon te huilen. “Oh mama, het was VERSCHRIKKELIJK! Er waren twee andere meisjes in dezelfde jurk als ik en het was zo gênant! En de prijs…”
Hannah snikte zo hard dat ik haar nauwelijks kon verstaan. “Amy won de prijs met JOUW jurk, en iedereen ging helemaal uit zijn dak over de jurk en ik was zo STOM mama, en het spijt me zo…”
“Het is oké, schat,” zei ik, terwijl ik mijn meisje wiegde, zoals ik deed toen ze klein was en haar knieën had geschaafd, “Het komt allemaal goed.”
“Maar ik was zo verschrikkelijk tegen je, mama…Het spijt me zo…Ik was een eikel, nietwaar?” vroeg ze.
Ik glimlachte. “Een beetje…Maar wat als je je gezicht wast terwijl ik wat warme chocolademelk voor ons maak, en je me dan de leuke dingen van de prom vertelt?”
Hannah snikte. “Oké…Mag ik extra marshmallows? En mama? Denk je dat ik vanavond bij jou kan slapen?” Ik ging naar beneden om de warme chocolademelk te maken met een glimlach op mijn gezicht. Hannah had een harde les geleerd, maar het had haar weer mijn lieve meisje gemaakt.
Wat kunnen we leren van dit verhaal?
1)De dollarwaarde van iets weerspiegelt niet altijd de echte waarde ervan. Waarde en betekenis zijn twee heel verschillende dingen.
2)Iets wat je als waardeloos afwijst, kan wel eens iemands grootste schat worden.
Deel dit verhaal met je vrienden. Het kan hun dag opvrolijken en hen inspireren.