Mijn date bracht haar brutale moeder mee op onze eerste date en ze begon me te ondervragen — ik besloot ze te slim af te zijn

INTERESSANT

Toen Ronny Denise ontmoette voor hun eerste date, had hij niet verwacht dat haar moeder, Claire, mee zou komen.

Naarmate de avond vorderde, onthulden Claire’s indringende vragen en luxe eisen een veel diepere bedoeling.

Maar Ronny, snel van geest, draaide het spel op humoristische wijze om tegen hen beiden.

Ik was al een tijd op datingsapps en had een reeks teleurstellende dates gehad, maar deze overtrof echt alles.

Denise en ik hadden een paar weken geleden gematcht en we klikten meteen.

Ze was lief, charmant en zei dat mijn gekke grappen haar echt deden lachen.

Na een paar uitwisselingen vroeg ik haar uit en we planden een date in een trendy restaurant in het centrum.

Ik was opgewonden—meer dan normaal.

Ik kwam vroeg, zoals altijd, om een goede indruk te maken.

De sfeer was perfect—zachte verlichting, moderne inrichting en het zachte geruis van gesprekken om me heen.

Ik stelde me voor dat de avond soepel zou verlopen… totdat Denise binnenkwam met haar moeder.

Mijn hart zonk.

“Hoi, Ronny!

Dit is mijn moeder, Claire!” zei Denise vrolijk, alsof het volkomen normaal was om haar moeder mee te nemen.

Ik forceerde een glimlach en probeerde mijn verwarring te verbergen.

“Hoi, leuk je te ontmoeten,” zei ik.

Claire, stijlvol gekleed met een autoritaire uitstraling, schudde mijn hand.

“Hallo, Ronny.

Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik vanavond bij jullie ben.”

“Natuurlijk niet,” loog ik, innerlijk verbaasd over de situatie.

Was dit een veiligheidsmaatregel? Testte Denise me?

We gingen zitten en Claire nam meteen de controle over het gesprek.

“Dus, Ronny, wat doen je ouders?” vroeg ze scherp.

Ik haalde mijn schouders op.

“Mijn moeder is gepensioneerde lerares en mijn vader was ingenieur.”

Ze knikte en volgde snel op.

“En waar woon je?

Huur je of bezit je?”

“Ik bezit een klein huis,” antwoordde ik, me meer op een sollicitatiegesprek dan op een date voelend.

Haar vragen bleven komen—over mijn salaris, mijn baan als bedrijfsanalist en mijn toekomstplannen.

Ik keek naar Denise, in de hoop dat ze haar moeder zou stoppen, maar ze zat gewoon daar te glimlachen.

Ik realiseerde me dat dit geen gewone diner was—het was een opzet, en ik was het hoofdgerecht.

Claire leunde achterover in haar stoel en gaf me een kritische blik.

“Je lijkt een goede match voor Denise, Ronny.

Wij zijn gewend aan een bepaalde levensstijl, en het kost geld om die te onderhouden.”

Voordat ik kon reageren, tikte ze op het menu.

“Trouwens, we nemen de kreeften.

Jij betaalt, toch?”

Ik was versteld, niet alleen door Claires brutaliteit maar ook door Denises gebrek aan reactie.

Het was nu duidelijk—ze waren alleen geïnteresseerd in wat ik financieel kon bieden.

Plotseling kwam er een idee in me op.

Als ze spelletjes wilden spelen, dan was ik meer dan bereid om mee te doen.

Ik glimlachte breed.

“Absoluut! Kreeft het wordt.

Ik hou van groot leven.

En aangezien we het over de toekomst hebben, ben ik blij dat je hier bent, Claire.

Dit is het perfecte moment om mijn plannen voor Denise te bespreken.”

Claires ogen begonnen te glinsteren, en zelfs Denise leunde nieuwsgierig naar voren.

“Zie je,” ging ik verder, “ik heb verschillende investeringen die miljoenen per jaar opleveren, dus geld zal geen probleem zijn.

Ik geloof ook in het zorgen voor familie.

Claire, zodra Denise en ik trouwen, zal ik je een huis kopen in de buurt van ons huis.

Tenslotte, zal ze hulp nodig hebben met de kinderen.”

Denises ogen werden groot.

Claire was praktisch aan het kwijlen.

“Echt?

Dat is zo genereus, Ronny!” riep Claire uit.

“Ik heb altijd al een huis aan het strand gewild.”

“Oh, maak je geen zorgen,” zei ik met een serieus gezicht.

“Je krijgt je droomhuis, naast het onze.

Maar natuurlijk, er is iets dat we eerst moeten regelen.”

Claire leunde enthousiast naar voren.

“Wat is dat?”

“Nou,” zei ik, dramatisch pauzerend, “je moet eerst mijn andere vrouwen ontmoeten.

Ze moeten je goedkeuren.”

De sfeer aan tafel bevroor.

“Andere vrouwen?” stamelde Claire, haar zelfverzekerde façade barstend.

Denise zag eruit alsof ze zou flauwvallen.

“Vrouwen?

Meervoud?”

Ik knikte. “Oh ja, ik heb twee andere vrouwen.

Geweldige vrouwen.

We hebben een groot gezin—veel kinderen.

Sterker nog, sommige van hen waren een beetje te verwend, dus we moesten ze naar pleeggezinnen sturen.

Maar maak je geen zorgen, Claire, je zult je er prima in passen.”

De verschrikking op hun gezichten was onbetaalbaar.

Claire was sprakeloos, haar kaakbewegingen werkten stil terwijl ze probeerde te begrijpen wat ik net had gezegd.

Denise, aan de andere kant, beefde.

“Ronny, waarom heb je dit niet eerder gezegd?”

Ik haalde mijn schouders op.

“Het leek tot nu toe niet relevant.

Maar aangezien we het hebben over huwelijk en kinderen, dacht ik dat je het moest weten.”

Toen de rekening kwam, was Claire woedend.

“Jij betaalt voor het diner, toch?

Tenslotte ben je zo rijk,” snauwde ze.

Ik glimlachte.

“Eigenlijk tonen vrouwen in mijn cultuur hun onafhankelijkheid door hun eigen maaltijden te betalen.

Ik zou je die kans niet willen ontnemen.”

Hun gezichten kleurden van verontwaardiging terwijl ik rustig geld op de tafel voor mijn maaltijd legde en opsta.

“Het was een plezier jullie beiden te ontmoeten.

Geniet van de kreeften.”

Toen ik het restaurant verliet, kon ik het niet helpen te lachen.

Ik had hun oppervlakkige eisen weten om te draaien, en het voelde geweldig.

De avond begon misschien als een ramp, maar ik had uiteindelijk het laatste woord.

Soms is de beste manier om om te gaan met mensen die proberen je uit te buiten, om ze een dosis van hun eigen medicijn te geven.