Brenda was geschokt toen de vrouw van haar overleden zoon, Harper, tijdens een onverwachte ontmoeting ontkende haar te kennen.
Haar verbazing werd nog groter toen ze het graf van haar zoon bezocht en een grafsteen voor Harper vond, vlak naast die van hem.
Wanhopig op zoek naar antwoorden, wendde Brenda zich tot de beste vriend van haar zoon, Jake, maar zijn verdacht gedrag vergrootte alleen maar haar vastberadenheid om de waarheid zelf te achterhalen.
Christopher was pas 27 jaar toen hij tragisch omkwam bij een ongeluk, waardoor zijn moeder, Brenda, worstelde met een overweldigend verdriet dat haar leven verorberde.
Het verlies dompelde haar in duisternis, wat haar gezondheid zo ernstig beïnvloedde dat ze een jaar in een kliniek doorbracht om te proberen te herstellen.
Nu, nadat ze honderden mijlen had gereisd om het graf van haar zoon te bezoeken, droeg Brenda het gewicht van verdriet dat woorden niet konden uitdrukken.
Toen ze uit de metro stapte in de stad waar Chris had geleefd en gestorven, was ze verrast een bekend gezicht in de menigte te zien—haar schoondochter, Harper.
Brenda had van plan om Harper te ontmoeten na haar bezoek aan de begraafplaats en besloot haar te verrassen.
“Harper! Harper, wacht!” riep Brenda, terwijl ze zachtjes de jonge vrouw op de schouder tikte.
“Ik ben niet Harper.
Je hebt de verkeerde persoon, mevrouw!” antwoordde de vrouw scherp, terwijl ze Brendas hand wegveegde en snel verder liep.
Brenda was verward.
Dat was Harper, dacht ze.
De vrouw had dezelfde ogen, hetzelfde haar en dezelfde stem.
Maar voordat ze haar kon achtervolgen, was Harper al verdwenen in de menigte.
Geschokt nam Brenda een taxi naar de begraafplaats, de vreemde ontmoeting spookte in haar gedachten.
Toen ze aankwam bij de begraafplaats was de stilte bijna verstikkend terwijl Brenda zocht naar de rustplaats van Christopher.
Overweldigend door emoties barstte ze in tranen uit terwijl ze haar trillende handen over zijn grafsteen streek.
Maar toen trok iets haar aandacht—een inscriptie op het graf naast het zijne.
Tot haar ontzetting stond er op de grafsteen:
In Liefdevol Herinnering Aan Harper S.
8 januari 1995 – 3 december 2020
Voor altijd geliefd, voor altijd gemist.
Rust in vrede.
Brenda hapte naar adem van ongeloof.
Harper was pas een week geleden gestorven, en niemand had het haar verteld.
Een angstige vraag greep haar gedachten: Als Harper dood is, wie was dan de vrouw op de metro?
Verstoord door de ontdekking vroeg Brenda de begraafplaatsbeheerder om informatie.
Ze vond hem in de buurt, bladeren harken, en vroeg of hij haar kon vertellen over Harpers begrafenis.
De man nam een trek van zijn sigaret en zuchtte.
“De begrafenis was vorige week.
Het was vreemd—er waren geen rouwenden, alleen de begrafenisdiensten.
Ze brachten de kist, begroeven het, zetten een eenvoudige grafsteen neer en gingen weg.
Het was geen grote begrafenis.”
“Heeft iemand haar graf sinds die tijd bezocht?”
Vroeg Brenda, haar bezorgdheid dieper werd.
“Niet dat ik heb gezien,” antwoordde hij.
“Ik ben hier de hele dag en woon op het terrein.
Ik heb niemand gezien die haar graf heeft bezocht.”
Niets leek te kloppen.
Brenda verliet de begraafplaats, haar gedachten draaiden rond van vragen.
Wanhopig om het mysterie op te lossen, besloot ze Jake te bezoeken, Christopher’s beste vriend en zakenpartner.
Jake leek ongemakkelijk toen hij de deur opende en Brenda op de stoep zag staan.
Hij nodigde haar binnen uit, maar Brenda merkte meteen de bagage in de woonkamer op.
“Ik verlaat de staat, mevrouw Sutton,” zei Jake, zijn gezicht getekend door bezorgdheid.
“Het is een zwaar jaar geweest sinds Chris stierf.
Het bedrijf ging failliet, dus ik heb besloten ver weg van al dit gedoe te verhuizen.”
“Hoe kan het bedrijf failliet zijn, Jake?” vroeg Brenda, terwijl wantrouwen in haar stem sloop.
“En waarom heeft niemand mij verteld over Harper?
Ik zag haar grafsteen naast Chris’s graf.
Wat is er met haar gebeurd?”
Jake aarzelde voordat hij antwoordde.
“Mevrouw Sutton, ik wilde je niet belasten.
Na Chris’s dood was je zo verwoest.
Toen ik hoorde dat je een jaar in een kliniek doorbracht, was ik bang dat het nieuws over het bedrijf en Harper je toestand zou verergeren.”
Brenda’s hart bonsde terwijl ze hem om meer uitleg vroeg.
“Wat heeft Harper gedaan, Jake?
Ik moet alles weten.”
Jake haalde diep adem en legde uit, “Harper erfde het bedrijf na Chris’s dood, maar ze wilde het niet leiden omdat ze niet veel wist over de zaken.
Dus, na wederzijds akkoord, nam ik het over.
Maar de zaken gingen bergafwaarts na Chris’s dood.
We stonden op de rand van faillissement, en Harper stelde voor om leningen aan te trekken om het bedrijf te redden.”
Brenda’s vermoedens werden dieper.
“Maar je zei dat ze geen betrokkenheid bij de zaken wilde?”
“We waren wanhopig,” antwoordde Jake.
“Maar een week geleden nam Harper de lening van vijf miljoen dollar op en verdween.
De politie begon naar haar te zoeken.”
Brenda was geschokt.
“Harper heeft het leningsgeld gestolen?”
Jake knikte.
“Maar ze heeft de prijs betaald.
De politie vond haar auto verongelukt en verbrand in de buurt van het bos.
Ze vonden een lichaam, verkoold tot onherkenbaarheid, maar geïdentificeerd aan de hand van Harpers gouden hanger.
De zaak werd gesloten als een ongeluk.”
Brenda’s gedachten draaide.
Niets van dit alles leek te kloppen.
“Maar de begraafplaatsbeheerder zei dat niemand de begrafenis bijwoonde,” zei ze, haar wantrouwen tegenover Jake werd sterker.
Jakes angst en plotselinge beslissing om de stad te verlaten vergrootten alleen maar haar twijfels.
“Er klopt iets niet.”
“Jake, wanneer is je vlucht?”
Vroeg Brenda, terwijl ze een plan vormde.
“Vroeg morgenochtend…6 uur,” antwoordde hij.
“Mag ik hier vannacht blijven?
Ik voel me niet op mijn gemak om alleen in een hotel te verblijven,” vroeg Brenda, hopend wat tijd te winnen.
Weerzinwekkend stemde Jake ermee in en leidde haar naar de logeerkamer.
Brenda wachtte tot Jakes slaapkamerlichten uitgingen voordat ze stilletjes naar de woonkamer sloop om in zijn bagage te zoeken.
Haar handen trilden terwijl ze door zijn bezittingen rommelde, bang voor wat ze misschien zou vinden.
Haar ergste vermoedens werden bevestigd toen ze twee valse paspoorten ontdekte die verborgen waren in een geheim vak.
Een had een foto van Harper, maar onder een andere naam—Sarah.
Het andere paspoort had Jakes foto, ook met een andere naam.
Wat zijn ze van plan? vroeg Brenda zich af, haar hart kloppend.
Ze vond ook twee vliegtickets naar Londen, geboekt onder de valse namen.
Realiserend hoe ernstig de situatie was, wist Brenda dat ze snel moest handelen.
Ze zette alles snel weer op zijn plaats en haastte zich naar een nabijgelegen apotheek, en kwam terug met slaaptabletten.
De volgende ochtend was ze al in de keuken toen Jake naar beneden kwam.
“Goedemorgen, Jake! Neem wat ontbijt voordat je vlucht,” zei Brenda vriendelijk, en gaf hem een glas sap.
“Dank u, mevrouw Sutton,” zei Jake, terwijl hij een slok nam.
Binnen enkele minuten was hij diep in slaap op de bank.
Brenda wachtte nerveus tot Harper Jake zou bellen of een bericht zou sturen.
Uiteindelijk verscheen er een bericht op zijn telefoon: “Hoe heb je je kunnen verslapen?
We vliegen vandaag naar Londen!
Ik neem een taxi en kom nu naar jouw huis.”
Perfect, dacht Brenda, terwijl ze zich verstopte achter de voordeur.
Toen Harper arriveerde, sloeg Brenda haar met een vaas en maakte haar bewusteloos.
Ze belde snel de politie en legde alles uit wat ze had ontdekt.
Zowel Jake als Harper werden gearresteerd en verhoord.
Terwijl Jake stil bleef, bekende Harper haar misdaden in de hoop op een verminderde straf.
Ze gaf toe dat ze haar dood hadden gefingeerd door een mortuariummedewerker om te kopen om een lichaam te verkrijgen, dat ze in haar auto plaatsten voordat ze het in brand staken.
Brenda was achtergelaten met een gevoel van verraad, maar ze was ook opgelucht dat ze de waarheid had onthuld.
Hoewel haar zoon weg was, had ze ervoor gezorgd dat degenen die zijn nagedachtenis wilden bezoedelen, voor de rechter werden gebracht.